OTVORENA IZLOŽBA U PLAVOM DVORCU NA CETINJU
Cetinje grad heroj
Državni arhiv Crne Gore u saradnji sa Prestonicom Cetinje u Plavom dvorcu na Cetinju upriličio je izložbu dokumenata i fotografija pod nazivom "Cetinje grad heroj" Srđana Pejovića, rukovodioca odjeljenja za naučnu, informativnu i kulturno-prosvjetnu djelatnost Državnog Arhiva.
Odabrana pisana dokumenta i fotografije zajedno sa legendama koje ih prate slikovito govore o učešću Cetinja u Narodno-oslobodilačkoj borbi, kao i o izuzetno teškom i značajnom periodu u prošlosti Cetinja i Crne Gore.
Po riječima Stevana Radunovića, direktora Arhiva Crne Gore, izložba je upriličena povodom proslave 13. jula, takođe je posvećena i jubileju 35 godina od kako je Cetinju dodijeljen orden Grada Heroja.
On je podsjetio da je sa područja sreza Cetinja, koji je imao oko 28.000 stanovnika, u NOB-u učestvovalo oko 5.000 boraca, ili više nego svaki šesti stanovnik. Poginulo je 1.414, što je gotovo svaki četvrti borac ili svaki dvadeseti stanovnik. Preko 2.000 je internirano u koncentracione logore. Od 1.322 narodna heroja Jugoslavije, 49 je iz cetinjske opštine ili svaki dvadesetsedmi i to učešće je blizu 25 puta veće od učešća u broju stanovnika. Zbog takvog učešća u NOB i doprinosa pobjedi nad fašizmom, predsjednik SFR Jugoslavije je 9. maja 1975. godine odlikovao Cetinje Ordenom narodnog heroja, koji mu je svečano uručen 13. jula iste godine.
- Ovom izložbom željeli smo da podsjetimo na to slavno vrijeme, te događaje i te ljude. Da iskažemo pijetet prema žrtvama i poštovanje za sve ljude koji su zbog ljubavi prema svome gradu i svojoj otadžbini, bili spremni da podnesu takve napore i tolike žrtve za njihovu slobodu i čast. Izborili su i predali u naslijeđe budućim generacijama slobodu i slavu Crne Gore. Naša je obaveza da te ljude i njihova djela ne zaboravimo - kazao je Radunović.
Otvarajući izložbu, gradonačelnik dr Milovan Janković kazao je da je priča o Cetinju pripovijest o simbolu i sinonimu Crne Gore i Crnogorca te da je više od pet vjekova bilo kameni presto slobode.
- Kao bastion i tvrđava slobode ostalo je nepokoreno, nepobjedivo kroz sve epohe svog razvoja. Cetinje je rođeno sa knjigom i prvom državnom štamparijom na svijetu, ali i sa isSukanim mačem u slavu slobode i ljudskog dostojanstva - kazao je Janković i naglasio da je herojska epopeja Drugog svjetskog rata i antifašističke borbe nova i vrhovna etapa slavne cetinjske i crnogorske borbe za slobodu u kojoj se proslavilo i potvrdilo kao herojski grad.
Z.P.
http://www.dan.co.me/?nivo=3&rubrika=Kultura&clanak=239070&datum=2010-07-17
понедељак, 11. април 2011.
петак, 8. април 2011.
Policajci terorišu sveštenika
Sveštenici Crnogorske pravoslavne crkve ni nakon dvije decenije nemaju mira od šikaniranja, što od sveštenika i pristalica Srpske pravoslavne crkve, što od crnogorske vlasti. Zbog problema koje godinama trpi prije nekoliko dana obratio nam se sveštenik CPC iz Mojkovca Neđeljko Furtula. ,,Sveštenik sam četiri godine i službovao sam u Mojkovcu, ali prije godinu dana bio sam prinuđen da sa svojom porodicom napustim svoj grad, kuću i najbliže članove porodice. Trenutno sam podstanar sa svojom porodicom u Podgorici, jer sam pobjegao zbog neprestanog maltretiranja, šikaniranja i napada", kaže Furtula.
Počelo je medijskom i verbalnom harangom na njega i CPC da bi na kraju bio fizički napadnut i probudio se u lokvi krvi nadomak svoje kuće, samo zbog toga, kako kaže, što je sveštenik CPC.
Svaki pokušaj da zaštiti sebe i porodicu bio je uzaludan. Obraćao se policiji u Mojkovcu, ali umjesto da ga zaštite – policajci su mu, kaže, držali predavanja o kanonskom ustrojstvu Srpske pravoslavne crkve i njenom položaju u Crnoj Gori i Mojkovcu. Ismijavali su se kaže njegovim izjavama, iako im je podnosio vjerodostojne ljekarske nalaze koji su potvrđivali da je fizički napadan i povrjeđivan.
,,Dok sam bio u Odjeljenju bezbjednosti Mojkovac, dežurni policajci su mi savjetovali da odustanem od prijava, pokušali su da me ubijede da su napadači dobri ljudi i da se izmirim sa njima, jer ću u protivnom imati velike probleme. Držali su mi lekcije o pravoslavnim crkvama i na ružan način govorili o poglavaru Crnogorske crkve Mihailu. Na pitanje zašto neće da sačine zapisnik – prijavu zbog čega sam došao u stanicu policije, oni su mi kazali da ću, ukoliko budem na tome insistirao, ja biti vinovnik napada, a napadači žrtve", priča Furtula.
Furtula već tri mjeseca ne smije od straha da posjeti stare roditelje u Mojkovcu koji su lošeg zdravstvenog stanja. Njegova kuća u naselju Donja Polja zjapi prazna, jer u njoj odavno ne smiju da zakonače ni njegova supruga sa dvoje maloljetne djece ni on.
Ispred kuće mu je demoliran automobil, svakodnevno su poznati i nepoznati, dolazili da mu prijete zbog toga što je sveštenik Crnogorske crkve i ultimativno od njega zahtijevali da pristupi Srpskoj crkvi ili neće biti živ.
Dok ga je jednom prilikom ispitivao istražni sudija iz bjelopoljskog suda, Furtula je morao da sluša uvrede izrečene na adresu Crnogorske crkve. Sudija Osnovnog suda u Bijelom Polju Rahmo Banda upisao mu je u presudi od 16. decembra prošle godine da je po nacionalnosti Srbin iako je Furtula izjavio da je Crnogorac, a uz to nije ni uobičajeno da se podaci o nacionalnosti unose u sudske presude.
Furtula neprijatnosti trpi od 2001. godine i sve ih pedantno bilježi. Najviše su ga maltretirali policijaci iz Mojkovca. O tome je, navodeći njihova imena i prezimena, upoznao sve relevantne adrese u Crnoj Gori od predsjednika Skupštine, preko vrhovne državne tužiteljice do ministra policije. Niko mu nije pružio pomoć. Žalio se i ambasadama u Crnoj Gori. U ponedjeljak je dao izjavu u MUP-u Crne Gore, a sjutradan o svojim nevoljama obavijestio je ombudsmana.
Neđeljko Furtula traži da mu se omogući elementarno ljudsko pravo - da živi kao slobodan građanin Crne Gore i nesmetano obavlja vjerske obrede u Mojkovcu.
Veseljko KOPRIVICA
субота, 26. март 2011.
Projekat DANU Falsifikati i prisvajanje crnogorske istorije i kulture
Kolumne - Subota, 26. mart 2011. godine
Vodič kroz zablude, neistine i krivotvorenja
Preda mnom su dvije veoma zanimljive knjige koje, koliko nam je poznato, u Crnoj Gori nijesu dosad komentarisane, ni bar od crnogorskih istoričara ni od naših politikologa. A one upravo mogu da posluže kao očigledni primjeri krivotvorenja istorijskih činjenica i njihovog prilagođavanja velikodržavnim projektima koji su predmet megalomanskih, bolesnih, genocidnih snova jednog soja političara, intelektualaca, pa i uslužnih istoriografa.
„Vodič za Srbe početnike“ je veoma originalna, donekle jeretička i po svemu provokativna knjiga. Njen autor je istaknuti srpski intelektualac dr Slobodan Turlakov, a njeni recenzenti su članovi Srpske akademije nauka i umjetnosti - akademici Vasilije Krestić, Dragan Nedeljković i Dejan Medaković. Vodič za Srbe početnike je namijenjen koliko rasrbljenim Srbima, toliko političkim Srbima, tj onima koji iz raznih razloga ne poznaju ili pogrešno poznaju istoriju Srbije i srpskog naroda. Recenzenti ove knjige izričito tvrde: „Delo dr Turlakova je, u velikoj meri, istorija naših srpskih zabluda i kritika naših naivnih ideala“ .
Nas u ovom slučaju interesuje kako ovaj „Vodič” tretira odnose Crne Gore i Srbije, odnosno Kraljevine Crne Gore i Kraljevine Srbije. Pored niza negativnih ocjena kralja Nikole, Crnogoraca i Crnogorske vojske u Veljem ratu (1876-78) i balkanskim ratovima, u „Vodiču za Srbe početnike” dr Turlakov, nasuprot svojim uvaženim recenzentima, tvrdi da je do „ujedinjenja” Crne Gore i Srbije (1918) došlo bez sazivanja srpske Narodne skupštine, čime je „povređen Ustav Kraljevine Srbije te je i samo ujedinjenje u Kraljevinu SHS bio protivzakoniti akt, pa prema tome i ništavan i nevažeći”. Dr Turlakov, međutim, „zaboravlja“ da istovremeno makar pomene koliko je protivzakonitosti, totalnog ignorisanja (i brisanja!) Ustava Kraljevine Crne Gore učinjeno odlukama o nasilnom prisajedinjenju Kraljevine Crne Gore Kraljevini Srbiji.
Druga knjiga na koju želim da skrenem pažnju je „NOVA ISTORIJA SRPSKOG NARODA“ koju je priredio Dušan T. Bataković, uz saradnju M.St. Protića, N. Samardžića i A. Fotića. Sve značajno iz crnogorske istorije ovaj istoriografski vodič preuzima kao svoje, pa tako i sve četiri crnogorske dinastije. Na samom početku ovog spisa nalazi se poglavlje „SRPSKA DRŽAVA DUKLJA“, a tu su i svi važniji „Dukljanski i zetski vladari“... od Sv. Vladimira Dukljanskog (oni ga, pogrešno, zovu Jovan Vladimir!), Stefana Vojislava, (kralj) Konstantina Bodina... Koliko je pouzdano ovo štivo vidi se i po relativizaciji već uveliko poznatih činjenica, kao npr. aproksimacija: „Mihailo je verovatno od pape dobio kraljevsku krunu. Ako je to tačno, onda bi Mihailo bio prvi srpski kralj. Ta tvdnja, međutim, ne smeta piscu ovog teksta da desetak stranica dalje govori o Stefanu Prvovenčanom (1196-1228) koji je dobio kraljevsku krunu 1217. godine od pape Honorija III, što znači da je Duklja imala svoju dinastiju i svoje kraljeve 140 godina prije Srbije. A da Duklja/Zeta i Raška/Srbija nijesu bile države istog naroda, dokazuje i rušilačko ponašanje Stefana Nemanje kad je u pobjedničkom naletu (1186) do temelja porušio sve dukljanske gradove, osim grada Kotora, u kojemu je podigao sebi dvor. „Srpska vojska je 1186. osvojila i razorila gradove Danj, Sard, Skadar, Svač i Ulcinj, A Bar nešto docnije“, konstatuje se u ovoj Istoriji.
Balšići su u Novoj istoriji srpskog naroda dobili malo mjesta, ali je ipak konstatovano da je Đurađ Balšić, nakon pogibije Mrnjavčevića (u bici na Marici 1371), „uzeo carski grad Prizren, a Vuk Branković, još jedan od velikaša u usponu, takođe srpski prestoni grad Skoplje”. Za Balšiće se konstatuje da „nisu polagali pretenzije na srpski presto, ali se nisu oslanjali ni na dukljansko državno nasleđe” . Kad se u ovoj Istoriji govori o CRNOJEVIĆIMA, u starom aneksionom stilu naglašava se da je Ivan Crnojević (dakle, ovaj svetitelj Crnogorske pravoslavne crkve, crnogorski gospodar i utemeljitelj – primjedba naša!), tvrdi ova Istorija, na Cetinju, pored Dvora, izgradio „i Cetinjski manastir, gde i danas stoluje crnogorsko-primorski mitropolit Srpske pravoslavne crkve”. U nastavku se tvrdi da je tu, na Cetinju, ugledala dana i „Prva srpska štampana knjiga Oktoih petoglasnik“.
Period duži od tri vijeka (od Crnojevića do Petra II Petrovića Njegoša) predstavljen je nizom netačnosti, neistina i krajnjim nipodoštavanjem. „Počev od vladike Danila, na čelu Cetinjske mitropolije smjenjivali su se uglavnom mitropoliti iz kuće Petrovića, koje su uvek potvrđivali pećki patrijarsi” (!). Po autorima ove knjige, vladika Vasilije je svojom Istorijom o Crnoj Gori (Moskva 1754), pokušavajući da od ruskog Dvora izdjejstvuje „protektorat nad Crnom Gorom”. Istina, priznaju se zasluge Petra Prvog (Sv. Petra Cetinjskog) koji je uspio da „ujedini crnogorska i brdska plemena… i udari temelje crnogorskoj državnosti“. „Tome su znatno doprinele dve blistave pobede na Matrtinićima i Krusima 1796. godine, u kojima su Crnogorci do nogu porazili višestruko brojnije snage skadarskog paše“. Ali se nastavlja, „tim velikim srpskim pobedama najavljeno je novo doba borbe za nacionalno oslobođenje, koje će, uz Crnu Goru, ubrzo zahvatiti i Srbiju“.
Autori Istorije su, pored ostalog, izbjegli da kažu da je Petra Prvog 1834. godine za sveca proglasio njegov sinovac i nasljednik, pjesnik Njegoš, mitropolit i poglavar autokefalne Crnogorske crkve, a ne Srpska pravoslavna crkva koja te, 1834. godine, nije imala autokefalni već samo autonomni status. Za Petra II Petrovića Njegoša se veli da je bio „uspešan vladar značajan reformator, ali je zaslužena slava najvećeg srpskog pesnika, pisca znamenitih spevova Gorskog Vijenca (1845) i Luče Mikrokozme (1846), zasenila njegov važan državnički rad“. Prosto je nevjerovatno da tako istaknuti (sve)srpski istoriografi naprave tako kardinalne greške, tj. da ne znaju godine izdanja dva najvažnija djela najvećeg „srpskog pesnika“! Nasuprot poplavi kvazinaučnih tekstova u kojima se istorija Crne Gore i kulturne vrijednosti crnogorskog naroda prisvajaju (i ne samo od istoriografa jednog komšijskog naroda), javljaju se i glasovi otpora toj „iracionalnoj, velikodržavnoj, u „suštini inferiornoj i infantilnoj kartografiji, etnografiji”, prividnij srbofiliji... Takav glas otpora, prije svega, predstavlja knjiga „SRBI PRE ADAMA I POSLE NJEGA“ profesora istorije Vizantije na Filozofskom fakultetu u Beogradu dr Radivoja Radića, dakle istoriografa po profesiji, ali ne i Srbina po profesiji. Prof. Radić se u svojoj knjizi „Srbi pre Adama i posle njega“ argumentovano obračunavao s istoriografskim neznalicama (kvalifikativ prof. Radića) „kao što su, na primer, Jovan I. Deretić, Borislav Vlajić Zemljanički ili Draško Šćekić“!
Taj novi glas srpske istoriografije značajan je činilac u procesu dekontaminacije „patriotske Srbije“ i veliko ohrabrenje za jačanje građanske, demokratske svijesti u savremenoj Srbiji, ohrabrenje za sve one čiji mentalni sustav nije zahvaćen metastatičnom mitomanijom.
Nije, naravno, sve što je ostalo izvan pomena u ovom tekstu - naklonjeno istorijskoj istini, dobronamjernom i na provjerenim činjenicama zasnovanom tumačenju zbivanja i ličnosti iz naše dalje i bliže prošlosti. Ima i u drugim sredinama, kod drugih susjednih i dalekih naroda obilje predrasuda o Crnoj Gori i Crnogorcima, ali nema ni u jednom sredini toliko netrpeljivosti, netolerantnosti, pizme i krivotvorenja pravde i istine – kao što je ima u tekstovima odrođenih Crnogoraca, kojima se – i u zemlji i u inozemstvu – čini da je lakše i isplativije živjeti kao sluga moćnog gospodara nego gospodariti samim sobom i služiti plemenitim poduhvatima za opšte dobro, za dobro drugih, za spokojniji i sadržajniji život onih koji nas nasljeđuju.
Subotom u Pobjedi
Dukljanska akademija nauka i umjetnosti počela je realizaciju projekta o falsifikatima, prisvajanju i otimanju crnogorske istorije, kulture, duhovnosti, državnog i nacionalnog identiteta. Projekat se ostvaruje kroz serijal predavanja istaknutih naučnika i drugih stvaralaca, održavanje naučnih skupova, štampanje zbornika radova i knjige o ovoj temi.
Uz saglasnost DANU, Pobjeda će svake subote čitaocima prezentirati šire priloge sa ovih predavanja.
http://www.pobjeda.co.me/citanje.php?datum=2011-03-26&id=204715
Nikolić: Otimaju nam prošlost
Društvo - Subota, 26. mart 2011. godine
Projekat DANU o falsifikovanju nacionalnog identiteta
PODGORICA - Kasno uspostavljanje dijaloga sa sopstvenim nasljeđem i afirmisanjem državne vertikale Duklja - Zeta - Crna Gora, kao i nepostojanje autentičnih naučnih kulturnih institucija pogodovali su raznim oblicima kontinuiranog falsifikovanja crnogorske prošlosti i njene državne i kulturne baštine.Ovo je istaknuto na sinoćnjem predstavljanju projekta Falsifikati, posvajanje, prisvajanje i otimanje crnogorske istorije, kulture, duhovnosti državnog i nacionalnog identiteta koji realizuje Dukljanska akademija nauka i umjetnosti.
Predsjednik DANU Božidar Nikolić objasnio je da projekat počinje serijalom predavanja istaknutih naučnika i drugih stvaralaca, te da proizilazi iz temeljnih opredjeljenja da naučnim saznanjima i objašnjenjima afirmiše autentične duhovne i materijalne vrijednosti na kojima Crna Gora opstaje.
- Želimo da javno ukažemo na sve agresivnije i učestalije falsifikovanje crnogorske prošlosti od raznih prisvajanja pa sve do otvorenog i podmuklog njenog otimanja - kazao je on.
Akademik Sreten Perović govoreći o krivotvorenju, zabludi i asimilaciji kritički se osvrnuo na knjige ,,Vodič za Srbe početnike“ i ,,Nova istorija srpskog naroda“, autora Slobodana Turlokova.
- U tom vodiču autor sa ultrasrpskih pozicija zaboravlja da i pomene koliko je protivzakonitosti u ignorisanju Ustava Crne Gore učinjeno odlukama o nasilnom prisajedinjenju Kraljevini Srbiji - kazao je on.
Publicista Stevo Vučinič naveo je kao jednu od zabluda i pitanje crkvene imovine, kao i tu da je suština crkve autokefalnost.
Na predavanju je prikazan i kratak film ,,Kuda ide Crna Gora“.
Sl. R. – V. I.
петак, 18. март 2011.
Grupa od 18 intelektualaca uputila otvoreno pismo predsjedniku Filipu Vujanoviću
Politika - Subota, 09. decembar 2006. godine
Jačaju velikosrpske ambicije
Podgorica, 8. decembra (MINA) – Grupa od 18 intelektualaca, među kojima su i bivši visoki crnogorski funkcioneri, saopštila je danas da je zabrinuta i ogorčena izjavama predsjednika Crne Gore Filipa Vujanovića o određenim fundamentalnim pitanjima države i naroda i ocijenila da jačaju velikosrpske snage.
Oni su naveli da su mislili da će civilizovano sticanje nezavisnosti i međunarodno priznanje ubrzati proces jačanja bitnih atributa nacionalnog identiteta i državnosti, autoidentifikacije i legitimnosti, kojima se stvaraju čvrsti temelji i prepoznaju države u savremenim međunarodnim odnosima."To su prevashodno pitanja nacionalnih institucija, jezika i crkve", kaže se u otvorenom pismu Vujanoviću.
Očekivali smo, kažu oni, da će, istovremeno, početi da slabe hegemonističke snage velikosrpstva koje uporno i beskrupulozno teže da Crnu Goru preobrate u srpsku provinciju. "Međutim, taj proces još ne počinje. Što više, stiče se utisak da nakon konstituisanja vlasti poslije izbora te velikosrpske snage dobijaju u zamahu".
Ističe se da je evidentno da te snage predvodi mitropolit Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori Amfilohije Radović. "Za kojeg vi uglavnom imate razumijevanja, iza kojeg stoje “velikani” srpskog šovinizma iz Beograda. Uostalom, vi ste iz nekoliko navrata imali priliku da osjetite njihovu osionost i perfidnost", kaže se u protestnom pismu.
Potpisnici ističu da se Crna Gora mora konačno i trajno osloboditi velikosrpskih ambicija mraka srednjeg vijeka koji ne dozvoljavaju civilizovani put u Evropu. "To se ne može ostvarivati demagogijom, politikanstvom pa i kompromisom, već sa odlučnim obračunom sa svim šovinističkim snagama".
Navodi se da ne treba da zavarava izvanredan prijem Crne Gore u međunarodnim odnosima. "U našim uslovima država će biti na staklenim nogama sve dotle dok ne budemo učvrstili fundamentalne atribute države i naroda, prije svega crnogorski jezik, Crnogorsku crkvu, Crnogorsku akademiju nauka i umjetnosti, Crnogorski univerzitet kao i druge naučne, obrazovne i kulturne institucije koje doprinose da se stvaraju čvrsti temelji države i naroda".
Ukoliko se to ne obezbijedi, kako se ocjenjuje, mogli bi doći i do retrogradnih kretanja što vodi kompromitovanju države u međunarodnim odnosima, pa i lakom prilagođavanju međunarodnih faktora tim novim unutrašnjim kretanjima.
"Iz svih tih, pa i drugih, razloga vi ste, kao predsjednik Crne Gore, dužni da o tome više vodite računa, da imate jasan i nedvosmislne stav, pa i državničku hrabrost da se, zajedno sa ostalim državnim organima, odlučno suprotstavite bilo kojem ugrožavanju crnogorske države i njenom identitetu", kaže se u pismu.
Navodi se pismo potpisuju građani "koji su svih godina pogubne aktivnosti režima Slobodana Miloševića, hrabro i dostojanstveno branili čast i slobodu Crne Gore kao i drugih okolnih i ugroženih prostora i zbog toga nazivani Crnogorskim senatom". Pismo Vujanoviću su potpisali Vlado Božović, Tomo Abramović, Sreten Asanović, Drago Vušurović, Savo Gardašević, Zef Dedivanović, Dragoslav Đuranović, Vido Jovićević, Vladimir Keković. Potpisnici su i Marko Milić, Radun Mićković, Jakov Mrvaljević, Radoje Pajović, Nastadin Perović, Veljko Popivoda, Veselin Raspopović, Milenko Stefanović i Hamdija Fetahović.
http://www.pobjeda.co.me/citanje.php?datum=2006-12-09&id=107606
четвртак, 17. март 2011.
Petar Bokun: Domaćin
Pogledi sa strane
Vreme je slava i često se čuje pozdrav: ,,Srećna slava, domaćine!” Pri tom i ne mislimo koliko je ta reč prepuna značenja. Odajući njome priznanje domaćinu istovremeno mu poručujemo da je častan i čestit, da je pošten i prosperitetan, da je ugledan i sposoban. Nije uzalud stotinama godina popis stanovnika bio popis domaćina, izražavao se kod nas brojem dimova (domova). Domaćin je organizator jedne mikrozajednice i odgovoran je za nju. On je predstavlja pred spoljnim svetom, baš kao što, ne manje važna, domaćica brigu brine o unutrašnjem redu.
Kažu da je svetska kriza ponovo podsetila na Marksa. Njegovim rečnikom kazano, domaćin je čovek koji ostvaruje višak vrednosti. Od njegovog delanja, dakle, ne živi samo on nego i drugi. Njegova sposobnost je u činjenici da ume, zna i stalno radi na unapređenju, ne zadovoljava se nasleđenim nego mu je pogled uprt u budućnost. Osvedočeno pošten, radan i vredan, postiže ugled u svojoj sredini i njegova reč se poštuje. On gleda svoja posla i ne brine tuđe brige. Spreman je da pomogne i udruži snage za opšte dobro. Sve su to izvori viših etičkih i moralnih načela koja krase dobrog domaćina.
Jednako su to bili boljari u Rusiji, junkeri u Pruskoj, jonkeri u Holandiji ili džentri u Engleskoj. I srpski domaćin je kičma nacije. Na njegovoj nepokolebljivosti i uspravnosti nastala je i razvijala se srpska država. Dok su susedi dovodili dinastije sa strane, Srbi su uvek birali svoje vladare iz sloja uglednih domaćina koji su se u kriznim situacijama nametnuli kao voždovi.
I ne samo u domovini nego i u rasejanju, srpski domaćin drži do sebe, rado stvara imanje i kao svoj na svome oseća se nezavisno i slobodno. Istorijska gibanja uticala su na to da veliki broj Srba ostvaruje svoj život u rasejanju. Ali i tamo se domaćin brzo nametne svojim univerzalnim vrednostima – radom, marljivošću, stvaralačkim potencijalom, maštovitošću i tako često stiče ugled u stranoj sredini. Ipak, svi ljudi sa sposobnostima dobrog domaćina tek udruženi mogu postići takav uticaj da njihove vrednosti postanu i opšte prihvaćene. Nije važno polje ljudske delatnosti koje je unapredio, stvaralački rad će steći priznanje, nekad za domaćina kasno, ali ne manje časno. Domaćin i ne teži raznim priznanjima, njemu je samo delo na koje se može osvrnuti najveće priznanje. Postojanost i principijelnost te život u skladu sa deset zapovesti Božijih preporučuje svakog domaćina. I devojke iz takvih kuća se lakše udaju, a u takve domove snaše rado dolaze. Sve je to razlog da u krizi identiteta koja je zahvatila Srbiju prekompozicijom sveta, gde se nisu svi najbolje snašli, ponovo osnažimo instituciju srpskog domaćina. Potrebne su nove organizacione forme prilagođene vremenu, ali bez odricanja od dobrih osobina koje su izdržale test vremena – da se učvrsti poljuljano poverenje, osnaži samopouzdanje i vrati ugled našeg domaćina. A on je ona baza koja i samu državu čini prepoznatljivom.
Ni globalizmi ni mondijalizmi neće nauditi srpskom domaćinu, jer je svoj na svome; slaveći porodičnu slavu, nastavlja ne samo duh pravoslavlja, nego i dalje, one lare, rimske bogove kućnog ognjišta. Ipak je sa prostora današnje Srbije 17 careva stolovalo u Rimu.
Današnjeg srpskog domaćina možemo jednako često naći u radnji, banci, ambulanti, uredu, kao i na salašu. Uvek ga je lako prepoznati jer se ističe sposobnošću, nemirenjem c postojećim i maštovitim predlozima za unapređenje, kako sopstvenog položaja, tako i dobrobiti i brigom za druge. Na tim osobinama predaka imamo ovo što imamo ali i zadatak da sve to uvećano i neokaljanim imenom pokriveno prenesemo potomcima. Društvo srpskih domaćina je adresa koju treba da potražite za ostvarenje svojih ambicija. Samo tako se živi život vredan življenja, sve ostalo je vegetiranje nedostojno Čoveka.
Kažu da je svetska kriza ponovo podsetila na Marksa. Njegovim rečnikom kazano, domaćin je čovek koji ostvaruje višak vrednosti. Od njegovog delanja, dakle, ne živi samo on nego i drugi. Njegova sposobnost je u činjenici da ume, zna i stalno radi na unapređenju, ne zadovoljava se nasleđenim nego mu je pogled uprt u budućnost. Osvedočeno pošten, radan i vredan, postiže ugled u svojoj sredini i njegova reč se poštuje. On gleda svoja posla i ne brine tuđe brige. Spreman je da pomogne i udruži snage za opšte dobro. Sve su to izvori viših etičkih i moralnih načela koja krase dobrog domaćina.
Jednako su to bili boljari u Rusiji, junkeri u Pruskoj, jonkeri u Holandiji ili džentri u Engleskoj. I srpski domaćin je kičma nacije. Na njegovoj nepokolebljivosti i uspravnosti nastala je i razvijala se srpska država. Dok su susedi dovodili dinastije sa strane, Srbi su uvek birali svoje vladare iz sloja uglednih domaćina koji su se u kriznim situacijama nametnuli kao voždovi.
I ne samo u domovini nego i u rasejanju, srpski domaćin drži do sebe, rado stvara imanje i kao svoj na svome oseća se nezavisno i slobodno. Istorijska gibanja uticala su na to da veliki broj Srba ostvaruje svoj život u rasejanju. Ali i tamo se domaćin brzo nametne svojim univerzalnim vrednostima – radom, marljivošću, stvaralačkim potencijalom, maštovitošću i tako često stiče ugled u stranoj sredini. Ipak, svi ljudi sa sposobnostima dobrog domaćina tek udruženi mogu postići takav uticaj da njihove vrednosti postanu i opšte prihvaćene. Nije važno polje ljudske delatnosti koje je unapredio, stvaralački rad će steći priznanje, nekad za domaćina kasno, ali ne manje časno. Domaćin i ne teži raznim priznanjima, njemu je samo delo na koje se može osvrnuti najveće priznanje. Postojanost i principijelnost te život u skladu sa deset zapovesti Božijih preporučuje svakog domaćina. I devojke iz takvih kuća se lakše udaju, a u takve domove snaše rado dolaze. Sve je to razlog da u krizi identiteta koja je zahvatila Srbiju prekompozicijom sveta, gde se nisu svi najbolje snašli, ponovo osnažimo instituciju srpskog domaćina. Potrebne su nove organizacione forme prilagođene vremenu, ali bez odricanja od dobrih osobina koje su izdržale test vremena – da se učvrsti poljuljano poverenje, osnaži samopouzdanje i vrati ugled našeg domaćina. A on je ona baza koja i samu državu čini prepoznatljivom.
Ni globalizmi ni mondijalizmi neće nauditi srpskom domaćinu, jer je svoj na svome; slaveći porodičnu slavu, nastavlja ne samo duh pravoslavlja, nego i dalje, one lare, rimske bogove kućnog ognjišta. Ipak je sa prostora današnje Srbije 17 careva stolovalo u Rimu.
Današnjeg srpskog domaćina možemo jednako često naći u radnji, banci, ambulanti, uredu, kao i na salašu. Uvek ga je lako prepoznati jer se ističe sposobnošću, nemirenjem c postojećim i maštovitim predlozima za unapređenje, kako sopstvenog položaja, tako i dobrobiti i brigom za druge. Na tim osobinama predaka imamo ovo što imamo ali i zadatak da sve to uvećano i neokaljanim imenom pokriveno prenesemo potomcima. Društvo srpskih domaćina je adresa koju treba da potražite za ostvarenje svojih ambicija. Samo tako se živi život vredan življenja, sve ostalo je vegetiranje nedostojno Čoveka.
objavljeno: 05/01/2010
VASOJEVIĆI OBILjEŽAVAJU 125 GODINA OD SMRTI VOJVODE MILjANA VUKOVA Kapetan, senator i junak ANDRIJEVICA - Ove godine se obilježava 125. godina od smrti poznatog vasojevićkog vojvode Miljana Vukova Vešovića, rođenog 1820. godine u Lijevoj Rijeci. Tim povodom u nedelju 20. marta, sa početkom u 9 časova, mitropolit Amfilohije, sa sveštenstvom, služiće Svetu Arhijerejsku liturgiju u crkvu Svetog Vaznesenja Gospodnjeg u Lijevoj Rijeci, ispred koje je i sahranjen vojvoda Miljan Vukov. Besjedu o ovom znamenitom glavaru održaće profesor Sveto Martinović. Istoga dana, u organizaciji Ljevorečke parohije i Udruženja Vasojevića "Vaso", u 19 časova, u kripti hrama Hristovog Vaskrsenja u Podgorici biće upriličen naučni skup posvećen vojvodi Miljanu Vukovom, na kojem će, pored vladike Joanikija, govoriti akademik Zoran Lakić, dr Žarko Leković i književnik Ilija Lakušić. Iz Udruženja "Vaso" ističu da će naznačena svečanost biti još jedna prilika da se u pravom svijetlu predstavi duhovni, ratnički i svukupni podvizi vojvode Miljana Vukova, čovjeka koji je ispisao svijetle stranice crnogorske istorije. - I ovoga puta okupiće se Vasojevići i njihovi brojni prijatelji oko svijetlog groba vojvode Miljana Vukova da molitvom i riječima sačuvaju ime koje vrijeme čuva. Biće to duhovni praznik u postojbinii velikog vojvode i dokaz da tama zaborava nije prekrila sjećanje na ono što smo bili, zavjetno vezani za amanet besmrtnih predaka, kao što je bio Miljan Vukov. Nije uzalud rečeno "blago grobu koji i u tami sjaji, a svijeće naraštaji pale" - navodi ispred organizatora predsjednik Upravnog odbora Udruženja Vasojevioća "Vaso" Zoran Lakušić. On je kazao da je vojvoda Miljan Vukov dobijao sve bitke sa vremenom u kojem je živio i tako stekao neprolaznu slavu o kojoj se i danas s dužnim poštovanjem govori. - Miljan Vukov je 1877. godine na Bukovoj poljani odnio jednu od najvećih bitaka u istoriji Crne Gore. Na tom mjestu Vasojevići su mu podigli spomen-obilježje, a podižu i crkvu njemu u čast. Miljan Vukov je na Bukovoj poljani odbranio Crnu Goru, a to je opjevao u "Vasojevićkom kolu" i kralj Nikola prije 125. godina. Tako je slavni vojvoda otišao u pamćenje onako kako samo rijetki odlaze. Dovoljno je pomeniti da je Miljan Vukov bio ljevorečki barjaktar, Njegošev kapetan, vasojevićki vojvoda, crnogorski senator, vrsni vojskovođa, uzor starih junaka, junak među junacima, naš opšti predak i preteča , zajedničko ime za vasojevićko istorijsko biće - zaključuje Lakušić. D.J.
VASOJEVIĆI OBILjEŽAVAJU 125 GODINA OD SMRTI VOJVODE MILjANA VUKOVA
Kapetan, senator i junak
ANDRIJEVICA - Ove godine se obilježava 125. godina od smrti poznatog vasojevićkog vojvode Miljana Vukova Vešovića, rođenog 1820. godine u Lijevoj Rijeci. Tim povodom u nedelju 20. marta, sa početkom u 9 časova, mitropolit Amfilohije, sa sveštenstvom, služiće Svetu Arhijerejsku liturgiju u crkvu Svetog Vaznesenja Gospodnjeg u Lijevoj Rijeci, ispred koje je i sahranjen vojvoda Miljan Vukov. Besjedu o ovom znamenitom glavaru održaće profesor Sveto Martinović. Istoga dana, u organizaciji Ljevorečke parohije i Udruženja Vasojevića "Vaso", u 19 časova, u kripti hrama Hristovog Vaskrsenja u Podgorici biće upriličen naučni skup posvećen vojvodi Miljanu Vukovom, na kojem će, pored vladike Joanikija, govoriti akademik Zoran Lakić, dr Žarko Leković i književnik Ilija Lakušić. Iz Udruženja "Vaso" ističu da će naznačena svečanost biti još jedna prilika da se u pravom svijetlu predstavi duhovni, ratnički i svukupni podvizi vojvode Miljana Vukova, čovjeka koji je ispisao svijetle stranice crnogorske istorije.
- I ovoga puta okupiće se Vasojevići i njihovi brojni prijatelji oko svijetlog groba vojvode Miljana Vukova da molitvom i riječima sačuvaju ime koje vrijeme čuva. Biće to duhovni praznik u postojbinii velikog vojvode i dokaz da tama zaborava nije prekrila sjećanje na ono što smo bili, zavjetno vezani za amanet besmrtnih predaka, kao što je bio Miljan Vukov. Nije uzalud rečeno "blago grobu koji i u tami sjaji, a svijeće naraštaji pale" - navodi ispred organizatora predsjednik Upravnog odbora Udruženja Vasojevioća "Vaso" Zoran Lakušić.
On je kazao da je vojvoda Miljan Vukov dobijao sve bitke sa vremenom u kojem je živio i tako stekao neprolaznu slavu o kojoj se i danas s dužnim poštovanjem govori.
- Miljan Vukov je 1877. godine na Bukovoj poljani odnio jednu od najvećih bitaka u istoriji Crne Gore. Na tom mjestu Vasojevići su mu podigli spomen-obilježje, a podižu i crkvu njemu u čast. Miljan Vukov je na Bukovoj poljani odbranio Crnu Goru, a to je opjevao u "Vasojevićkom kolu" i kralj Nikola prije 125. godina. Tako je slavni vojvoda otišao u pamćenje onako kako samo rijetki odlaze. Dovoljno je pomeniti da je Miljan Vukov bio ljevorečki barjaktar, Njegošev kapetan, vasojevićki vojvoda, crnogorski senator, vrsni vojskovođa, uzor starih junaka, junak među junacima, naš opšti predak i preteča, zajedničko ime za vasojevićko istorijsko biće - zaključuje Lakušić.
D.J.
http://www.dan.co.me/?nivo=3&rubrika=Regioni&clanak=272190&datum=2011-03-16
Kapetan, senator i junak
ANDRIJEVICA - Ove godine se obilježava 125. godina od smrti poznatog vasojevićkog vojvode Miljana Vukova Vešovića, rođenog 1820. godine u Lijevoj Rijeci. Tim povodom u nedelju 20. marta, sa početkom u 9 časova, mitropolit Amfilohije, sa sveštenstvom, služiće Svetu Arhijerejsku liturgiju u crkvu Svetog Vaznesenja Gospodnjeg u Lijevoj Rijeci, ispred koje je i sahranjen vojvoda Miljan Vukov. Besjedu o ovom znamenitom glavaru održaće profesor Sveto Martinović. Istoga dana, u organizaciji Ljevorečke parohije i Udruženja Vasojevića "Vaso", u 19 časova, u kripti hrama Hristovog Vaskrsenja u Podgorici biće upriličen naučni skup posvećen vojvodi Miljanu Vukovom, na kojem će, pored vladike Joanikija, govoriti akademik Zoran Lakić, dr Žarko Leković i književnik Ilija Lakušić. Iz Udruženja "Vaso" ističu da će naznačena svečanost biti još jedna prilika da se u pravom svijetlu predstavi duhovni, ratnički i svukupni podvizi vojvode Miljana Vukova, čovjeka koji je ispisao svijetle stranice crnogorske istorije.
- I ovoga puta okupiće se Vasojevići i njihovi brojni prijatelji oko svijetlog groba vojvode Miljana Vukova da molitvom i riječima sačuvaju ime koje vrijeme čuva. Biće to duhovni praznik u postojbinii velikog vojvode i dokaz da tama zaborava nije prekrila sjećanje na ono što smo bili, zavjetno vezani za amanet besmrtnih predaka, kao što je bio Miljan Vukov. Nije uzalud rečeno "blago grobu koji i u tami sjaji, a svijeće naraštaji pale" - navodi ispred organizatora predsjednik Upravnog odbora Udruženja Vasojevioća "Vaso" Zoran Lakušić.
On je kazao da je vojvoda Miljan Vukov dobijao sve bitke sa vremenom u kojem je živio i tako stekao neprolaznu slavu o kojoj se i danas s dužnim poštovanjem govori.
- Miljan Vukov je 1877. godine na Bukovoj poljani odnio jednu od najvećih bitaka u istoriji Crne Gore. Na tom mjestu Vasojevići su mu podigli spomen-obilježje, a podižu i crkvu njemu u čast. Miljan Vukov je na Bukovoj poljani odbranio Crnu Goru, a to je opjevao u "Vasojevićkom kolu" i kralj Nikola prije 125. godina. Tako je slavni vojvoda otišao u pamćenje onako kako samo rijetki odlaze. Dovoljno je pomeniti da je Miljan Vukov bio ljevorečki barjaktar, Njegošev kapetan, vasojevićki vojvoda, crnogorski senator, vrsni vojskovođa, uzor starih junaka, junak među junacima, naš opšti predak i preteča, zajedničko ime za vasojevićko istorijsko biće - zaključuje Lakušić.
D.J.
http://www.dan.co.me/?nivo=3&rubrika=Regioni&clanak=272190&datum=2011-03-16
Пријавите се на:
Постови (Atom)