Kolumne - Subota, 05. februar 2011. godine
Amfilohije Radović je na ideološkom kolosijeku „CRNE RUKE“ i crnorukaca, odnosno, velikosrpskih militantnih nacional-šovinista, čija je programska usmjerenja usvojio i u zločinima pokusao primijeniti i vojni komandant ravnogorskog četničkog pokreta tokom II svjetskog rata - Draža Mihailović. Amfilohije je ideološki blizanac sa Dražom. Rehabilituje ga i upućuje mu panegirike, drži govore u kojima ga veliča. Evo jednog jasnog dokaza. Ovaj srpski mitropolit na predavanju održanom na tribini Srpskog sabora Dveri na Mašinskom fakultetu Univerziteta u Beogradu 11. decembra 2003. godine, uoči 200-godišnjice Prvog srpskog ustanka, o Draži je rekao sljedeće: „Naša istorija počiva, utemeljena je na tri glave: prva glava, to je glava Svetog Jovana Vladimira, zetskoga vladara-mučenika, divna, čudesna glava na pravdi Boga posečena, ugrađena u temelje, u biće srpskoga naroda. Druga glava, zlatna glava, kao što je naziva pjesnik, koja je sijala iz izvora, jeste glava velikog mučenika kosovskog Lazara, ugrađena u biće, u temelje srpskoga naroda. Treća glava, koja je ugrađena u temelje ovog naroda, to je glava posečena u Radovanjskom Lugu. Ne bi bilo Miloša Obrenovića da nije bilo glave vožda Karađorđa i Karađorđevog podviga, da nije bilo samožrtvene ljubavi Svetog Petra Cetinjskog. I dodajem još jednu glavu, o kojoj će biti priče u budućim pokoljenjima, to je glava vožda Draže Mihailovića.“
Draža Mihailović je bio crnorukac i sam je to priznavao. O tome su zapise ostavili i dr Momčilo Ninčić, ministar inostranih poslova Kraljevine Jugoslavije i emigrantske vlade u Londonu i Konstantin Fotić, ambasador Kraljevine Jugoslavije i emigrantske vlade u Vašingtonu i bliski saradnik Draže Mihailovića. O tome podatke, odnosno istorijske izvore mozemo naći i u knjizi dr Mihaila Stanišića „Projekti - Velika Srbija“, Beograd, 2000. Recenzenti te knjige bili su srpski akademici Vasilije Krestić, Mihailo Marković i Čedomir Popov.
Podsjećanja radi, „Crna ruka“ je bila dokazano zločinačka, balkanska, velikosrpska, teroristička i zavjerenička organizacija, koju je formalno ukinuo na Solunskom procesu regent Aleksandar 1917. godine, a koja je u mutiranim oblicima nastavila i dalje da djeluje, produžila je svoj život sa svojim produženim rukama i znatno kasnije, sve do naših dana. „Crna ruka“ djelovala je i u bijeloj, bjelaškoj, i u žandarsko-vojnoj, i u civilnoj, i u četničkoj rukavici. Dakako, i u crnoj popovskoj mantiji i u vojnoj uniformi, dakle, pod različitim imenima, simbolima, kao i u okviru raznih javnih organizacija i struktura.
U ovom kontekstu relevantno je reći da je srpski militantni mitropolit Amfilohije podržavao politiku predatora i kerbera rata na prostoru EX Jugoslavije, o čemu svjedoči i knjiga „Srpska crkva u ratu i ratovi u njoj“ Milorada Tomanića, u kojoj su opisani brojni Amfilohijevi postupci koji o tome zbore. Amfilohije se dokazao kao osoba koja je guslala na dubrovačkom ratištu onima koji su palili i pljačkali Konavle i granatirali i rušili Dubrovnik. Dočekivao je Arkana u Cetinjskom manastiru, i u Beogradu je u Sabornom hramu držao slavopojke ratnom zločincu i kvislingu Draži Mihajloviću, o čemu postoji i autentičan audio-vizuelni i fonografski zapis, njegova besjeda u beogradskom Sabornom hramu đe ga je nazvao „voždom trećeg srpskog ustanka“. Osuđenog ratnog zločinca od strane Haškog tribunala, Biljanu Plavšić nazvao je „novom Kosovkom djevojkom“; podržavao Karadžića i Mladića, za Nikolaja Velimirovića, koji je bio ideološki crnorukac, rekao da je „zlatoust srpski i najveći Srbin poslije Svetog Save“, a Nikolaj Velimirović je na odru srpskog naciste Dimitrija Ljotića hvalio do nebesa ovog srpskog kleronacističkog ideologa i političara. Nikolaj Velimirović je odlikovan 1934. godine od strane Adolfa Hitlera - Željeznim krstom. Amfilohije slavi Nikolaja Velimirovića kao svetitelja, divinizuje ga. A evo citata iz knjige autora Nikolaja Velimirovića, „Nacionalizam Svetog Save“, Beograd, 1935: „Ipak se mora odati priznanje sadašnjem njemačkom vođi Adolfu Hitleru, koji je kao prost čovjek, shvatio da je nacionalizam bez vere jedna čista anomalija, jedan hladan i nesiguran mehanizam. I evo u XX veku on je došao na ideju Svetog Save, i poduzeo u svome narodu onaj posao koji priliči svetitelju, geniju, heroju. A nama je taj posao svršio sveti Sava. Otuda je nacionalizam srpski kao stvarnost, najstariji u Evropi“. Svoj otvoreni antisemitizam i antievropejstvo Nikolaj Velimirović jasno ispoljava u svojoj knjizi „GOVORI SRPSKOM NARODU KROZ TAMNIČKI PROZOR“ 1944. u kojoj tvrdi „OTAC ŽIDOVA JE ĐAVO. JEVREJSKI MESIJA JE SATANA“. A o Crnogorcima je iz Amerike 1954. pisao: „Nema tog Srbina i srpskog sveštenika koji će priznati geografski pojam Crna Gora za naciju“.
http://www.pobjeda.co.me/citanje.php?datum=2011-02-05&id=200578
Draža Mihailović je bio crnorukac i sam je to priznavao. O tome su zapise ostavili i dr Momčilo Ninčić, ministar inostranih poslova Kraljevine Jugoslavije i emigrantske vlade u Londonu i Konstantin Fotić, ambasador Kraljevine Jugoslavije i emigrantske vlade u Vašingtonu i bliski saradnik Draže Mihailovića. O tome podatke, odnosno istorijske izvore mozemo naći i u knjizi dr Mihaila Stanišića „Projekti - Velika Srbija“, Beograd, 2000. Recenzenti te knjige bili su srpski akademici Vasilije Krestić, Mihailo Marković i Čedomir Popov.
Podsjećanja radi, „Crna ruka“ je bila dokazano zločinačka, balkanska, velikosrpska, teroristička i zavjerenička organizacija, koju je formalno ukinuo na Solunskom procesu regent Aleksandar 1917. godine, a koja je u mutiranim oblicima nastavila i dalje da djeluje, produžila je svoj život sa svojim produženim rukama i znatno kasnije, sve do naših dana. „Crna ruka“ djelovala je i u bijeloj, bjelaškoj, i u žandarsko-vojnoj, i u civilnoj, i u četničkoj rukavici. Dakako, i u crnoj popovskoj mantiji i u vojnoj uniformi, dakle, pod različitim imenima, simbolima, kao i u okviru raznih javnih organizacija i struktura.
U ovom kontekstu relevantno je reći da je srpski militantni mitropolit Amfilohije podržavao politiku predatora i kerbera rata na prostoru EX Jugoslavije, o čemu svjedoči i knjiga „Srpska crkva u ratu i ratovi u njoj“ Milorada Tomanića, u kojoj su opisani brojni Amfilohijevi postupci koji o tome zbore. Amfilohije se dokazao kao osoba koja je guslala na dubrovačkom ratištu onima koji su palili i pljačkali Konavle i granatirali i rušili Dubrovnik. Dočekivao je Arkana u Cetinjskom manastiru, i u Beogradu je u Sabornom hramu držao slavopojke ratnom zločincu i kvislingu Draži Mihajloviću, o čemu postoji i autentičan audio-vizuelni i fonografski zapis, njegova besjeda u beogradskom Sabornom hramu đe ga je nazvao „voždom trećeg srpskog ustanka“. Osuđenog ratnog zločinca od strane Haškog tribunala, Biljanu Plavšić nazvao je „novom Kosovkom djevojkom“; podržavao Karadžića i Mladića, za Nikolaja Velimirovića, koji je bio ideološki crnorukac, rekao da je „zlatoust srpski i najveći Srbin poslije Svetog Save“, a Nikolaj Velimirović je na odru srpskog naciste Dimitrija Ljotića hvalio do nebesa ovog srpskog kleronacističkog ideologa i političara. Nikolaj Velimirović je odlikovan 1934. godine od strane Adolfa Hitlera - Željeznim krstom. Amfilohije slavi Nikolaja Velimirovića kao svetitelja, divinizuje ga. A evo citata iz knjige autora Nikolaja Velimirovića, „Nacionalizam Svetog Save“, Beograd, 1935: „Ipak se mora odati priznanje sadašnjem njemačkom vođi Adolfu Hitleru, koji je kao prost čovjek, shvatio da je nacionalizam bez vere jedna čista anomalija, jedan hladan i nesiguran mehanizam. I evo u XX veku on je došao na ideju Svetog Save, i poduzeo u svome narodu onaj posao koji priliči svetitelju, geniju, heroju. A nama je taj posao svršio sveti Sava. Otuda je nacionalizam srpski kao stvarnost, najstariji u Evropi“. Svoj otvoreni antisemitizam i antievropejstvo Nikolaj Velimirović jasno ispoljava u svojoj knjizi „GOVORI SRPSKOM NARODU KROZ TAMNIČKI PROZOR“ 1944. u kojoj tvrdi „OTAC ŽIDOVA JE ĐAVO. JEVREJSKI MESIJA JE SATANA“. A o Crnogorcima je iz Amerike 1954. pisao: „Nema tog Srbina i srpskog sveštenika koji će priznati geografski pojam Crna Gora za naciju“.
http://www.pobjeda.co.me/citanje.php?datum=2011-02-05&id=200578
Нема коментара:
Постави коментар